Ludziska, ostatnio zauważyłam coś strasznego.
Pewna kreska w ostatnich dniach okropnie skierowała się ku dnu.
A te dno w ogóle nie powinno istnieć.
Ja zdaje sobie z tego sprawę, że wina jest moja.Nie było mnie w domu.
Strasznie zobowiązałam się do bloga i nadal nie mam go za przeproszeniem w dupie.
Lecz sama nie dam sobie rady.
-Co ja zrobiłam dla tego bloga?
Nic.W porównaniu do tego co robicie wy ja nie zrobiłam niczego.
Gdyby nie wy, to byłoby puste miejsce.Nic nie warte.
Jesteście mi niezmiernie potrzebni.Dzięki wam mogę przeżyć takie momenty na
które w rzeczywistości nigdy nie będzie mnie stać.
To ta jedna jedyna kreska która jest tak wysoko daje mi pewność, że nie macie mnie,
tego bloga gdzieś.Traktujecie go i mnie na poważnie.
Dzięki tej jednej cholernej kresce uśmiecham się szczerze do monitora
i za to wam serdecznie dziękuje.
Ja nie potrafię wymyślać sztucznych gatek do ludzi takich jak wy.
Do ludzi na których mi niezmiernie zależy.
Wiem,że niektórym nawet nie chciało się tego przeczytać, ale
wiedzcie, że jeżeli nawet ten blog już upadł, czy upadnie jutro.
Ja jestem wam wdzięczna.
Owszem nie będę spała kilka nocy, przytulona do poduszki ze łzami w oczach,
ale i tak sadzę, że było warto.
Ten blog to my, a nie ja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz