od Kevin'a CD Nadii

 - Pff co? Ahahahaha tylko mi nie mów że nie umiesz?- zaśmiałem się- Zmiennokształtna i nie umie się przemienić ahahahahaha.
 - Przestań. Może trochę ciszej co? Jakbyś chciał wiedzieć są tu jeszcze inni ludzie, którzy jednak są normalni- uciszyła mój niekontrolowany wybuch śmiechu.
 Zdecydowaliśmy że pojedziemy do lasu, bo rozmawianie przy normalsach jednak nie należy do przyjemnych. Gdy byliśmy już na miejscu wysiedliśmy z mojego auta. Potem będę musiał jakoś zmyć jej zapach z foteli.
 - Hahaha serio?- spytałem jeszcze dla pewności.
 - Tak. Serio- odparła lekko zdenerwowana.
 - Jeszcze masz czelność pytać mnie o tego typu sprawy?
 - Tak bo nie znam tutaj nikogo innego, który się zmienia- mruknęła
 - No dobra, patrz jak to się robi- powiedziałem i zacząłem biec, pod koniec biegu skoczyłem zmieniając się w wilka.

 Podszedłem już jako wilk do nieco przestraszonej dziewczyny.
 - J-jak ty to zrobiłeś?- spytała
 - Normalnie.
 - A może jakoś dokładniej?- spytała unosząc jedną brew.
 - Powiedzmy, że każdy ma swój sposób na przemiany. A to jest mój. Jeśli chcesz się przemienić, musisz po prostu go odkryć.
 - Odkryć w sensie że?
 - Ehhh, chodzi o to, że musisz znaleźć odpowiednią serię ruchów w której skupiasz w sobie całą swoją energię potrzebną do przemiany i potem ją wyzwalasz. Ja na przykład zaczynam z rozbiegu i wyskoku, i dopiero w powietrzu mogę się przemienić.
 - A jak wyczuć odpowiedni moment do przemiany?- spytała nieco zdezorientowana.
 - A dlaczego musisz zadawać tyle bezsensownych pytać?- spytałem z ironią- Po prostu moment w którym masz wyzwolić w sobie zwierzę, czujesz jako taki w którym rozpiera cię wielka energia. No i potem jakoś samo wychodzi.
 Po godzinie prób w końcu dziewczyna odkryła swoją serię ruchów. Teraz po kolejnej próbie w końcu zmieniła się w...lamparta? Serio? Śmieszne, bo i tak byłem od niej większy jako wilk. Dziewczyna nie była przyzwyczajona chodzić na "czterech łapach", więc co chwilę potykała się to o łapy, to o ogon i wywalała się. Ja zaś w reakcji za każdym razem wybuchałem to coraz większym śmiechem.